نوامبر، ماه ملی آگاهی از بیماری آلزایمر است و فرصتی برای تأمل در مورد راه‌هایی که می‌توانیم از افراد مبتلا به بیماری آلزایمر حمایت کنیم، و اقداماتی که می‌توانیم برای کاهش شانس ابتلا به آلزایمر انجام دهیم.
بسیاری از افرادی که با آنها صحبت کرده‌ایم می‌گویند که وقتی می‌گویند به بیماری آلزایمر مبتلا هستند، مردم با ابراز تاسف پاسخ می‌دهند. مردم می‌خواهند کمک کنند، اما اغلب از فردی که به این بیماری مبتلا است و همچنین از اعضای خانواده که از آنها مراقبت می‌کند فاصله می‌گیرند و هر دو احساس انزوا می‌کنند.
ما می دانیم که این نوع فاصله گذاری به صورت بدخواهانه انجام نمی شود، بلکه به دلیل ناراحتی و ترس از ناشناخته ها و ترس از باری بر روی یک روند بیماری چالش برانگیز است. طعنه آمیز این است که فرد مبتلا به آلزایمر – دوست یا یکی از اعضای خانواده او که سال ها یا دهه ها می شناسند – قبل از تشخیص اخیرش، پنج تا بیست سال قبل آلزایمر داشته است.
بیماری آلزایمر به پنج مرحله تقسیم می شود که عبارتند از:
پیش بالینی: بدون علائم اما تغییرات بیولوژیکی احتمالی در مغز.
اختلال شناختی خفیف: علائم بسیار خفیف که ممکن است با فعالیت های روزمره تداخل نداشته باشد.
زوال عقل خفیف: علائم با برخی از فعالیت های روزمره تداخل دارد.
زوال عقل متوسط: علائم با بسیاری از فعالیت های روزمره تداخل دارد.
زوال عقل شدید: علائم با اکثر فعالیت های روزمره تداخل دارد.
چرا دانستن این مراحل مهم است؟ در ایالات متحده تخمین زده می شود که 60٪ یا بیشتر آمریکایی ها تشخیص داده نمی شوند. بسیاری از آنها در دو مرحله آخر بیماری و به طور کلی زمانی که در بحران هستند، تشخیص داده می شود.
دلایل زیادی وجود دارد که چرا افراد ترجیح می دهند معاینه یا تشخیص نشوند: انگ منفی کلی در مورد بیماری، عدم آگاهی و درک در مورد علائم و نشانه ها، عدم وجود آزمایش یا منابع در مناطقی که زندگی می کنند، و احساس نگرانی در مورد آن. نتیجه بالقوه تشخیص
ننگ در مورد بیماری آلزایمر همیشه رایج بوده است، زیرا بسیاری از مردم این نوع تشخیص را فقط برای افراد مسن، بیماران یا بدترین اتفاقی که می‌تواند برای یک فرد بیفتد، می‌دانند.
بر اساس مقاله‌ای از موسسه ملی بهداشت، «تصور این است که بیماران (بیماری آلزایمر) به دلیل بیماری‌شان کیفیت زندگی کمی دارند و ممکن است منجر به از دست دادن استقلال و منزلت شود». سایر کلیشه های رایج عبارتند از: سنگین بودن، بی کفایتی و ناتوانی در کمک به جامعه.
دیدگاه جامعه در مورد تشخیص آلزایمر مضر است، زیرا بسیاری از مردم علت یا پیشرفت بیماری را نمی‌دانند، اما این فقط مردم عادی نیستند که این دیدگاه را دارند. بسیاری از افراد در حوزه مراقبت های بهداشتی نیز این بیماری را به این شکل درک می کنند. یک نظرسنجی از ارائه دهندگان مراقبت های اولیه گزارش داد که “نزدیک به 2 نفر از هر 5 (39٪) از پزشکان گزارش می دهند که “هرگز” یا فقط “گاهی اوقات راحت” تشخیص آلزایمر یا سایر زوال عقل را دارند.”
اگرچه همه چیز منفی نیست. منابع و فرصت های زیادی وجود دارد که می تواند به افراد مبتلا به آلزایمر کمک کند تا کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند. چند نمونه از کارهایی که آنها و عزیزانشان می توانند انجام دهند عبارتند از: در ارتباط ماندن و برقراری ارتباط منظم، حفظ یک رژیم غذایی سالم، فعال ماندن و ورزش منظم، اجتماعی ماندن، و زندگی در یک محیط امن و آرام.
منابع:
تیفانی راب مدیر برنامه های بهداشتی برای برنامه بیماری آلزایمر و زوال عقل مرتبط در بخش بهداشت عمومی در DHW. او که خود را برون گرا دلسوز توصیف می کند، حرفه ای متنوع داشته است که شامل آموزش شخصی، مالکیت و مدیریت کسب و کار، تدریس، تحقیق و مدیریت پروژه می شود. تیفانی کار بر روی سلامت مغز، آلزایمر و زوال عقل را یک افتخار و ادای احترام به اعضای خانواده می داند که تحت تاثیر زوال عقل قرار گرفته اند.
بروک زاندر کارآموزی است که با برنامه بیماری آلزایمر و زوال عقل مرتبط در بخش بهداشت عمومی در DHW کار می کند. او دانشجوی دانشگاه ایالتی بویز است که در مقطع لیسانس علوم بهداشتی کار می کند و انتظار می رود در دسامبر 2023 فارغ التحصیل شود.
وزارت بهداشت و رفاه آیداهو به تقویت سلامت، ایمنی و استقلال آیداهو اختصاص دارد. بیشتر بدانید در healthandwelfare.idaho.gov.