استراتژی غذایی خود را احیا کنید – FIT


  • برنامه ریزی و واقعیت همسو نیستند

در تئوری، خوب غذا خوردن و برنامه ریزی وعده های غذایی مان ساده به نظر می رسد. مواد غذایی بخرید، وعده های غذایی را برنامه ریزی کنید، از قبل آماده کنید (شاید؟)، سپس آماده سازی غذا را تمام کنید و بخورید. به اندازه کافی آسان، درست است؟ اما وقفه‌ها، تأخیرها و استرس‌هایی که ممکن است ما را از استراتژی غذایی برنامه‌ریزی‌شده دور کنند، برنامه‌ریزی برای آنها سخت است. حتی اگر همه چیز در طول روز به خوبی پیش برود، خستگی و شرایط غیرمنتظره اغلب می تواند در طول زمان بر استراتژی غذایی ما تأثیر بگذارد.

  • استرس / اضافه بار عاطفی

استرس یکی از رایج‌ترین تأثیرات بر تغییر الگوی غذا خوردن است و می‌تواند بر تصمیم‌گیری‌های لحظه‌ای ما در هنگام انتخاب وعده‌های غذایی تأثیر بگذارد. اغلب اوقات، این وعده‌های غذایی به طور کلی حول غذاهایی متمرکز می‌شوند که وقتی احساسات منفی شدیدی را تجربه می‌کنیم، شادی، راحتی یا رضایت را به ما می‌دهند. خوردن عاطفی بیشتر با احساس استرس، ناامیدی، اضطراب، افسردگی، تنهایی و غم و اندوه همراه است (Betancourt-Nunez et al, 2022). بر اساس نظرسنجی انجام شده توسط انجمن روانشناسی آمریکا (APA) (Dakanalis et al, 2023) حدود 49 درصد از بزرگسالان در ایالات متحده گزارش می دهند که به صورت هفتگی غذا می خورند. تحقیقات نشان می‌دهد که خوردن احساسی عموماً زمانی اتفاق می‌افتد که احساسات شدید در بدن به دلیل فشار بیش از حد عاطفی یا استرس اتفاق می‌افتد و برای برخی می‌تواند علائم گرسنگی را تقلید کند (Betancourt-Nunez et al, 2022; Dakanalis et al, 2023). برخی دیگر، غذا می تواند یک نقطه آسایش و ایمنی باشد، به ویژه برای کسانی که کنترل زیادی بر زندگی روزمره خود ندارند (بنابراین غذا نشان دهنده چیزی است که می توانند کنترل کنند).

  • تأثیرات جامعه/خانوار

اغلب، محیط ما تأثیر زیادی بر عادات غذایی ما دارد. وقتی خانواده یا جامعه ما فاقد یک برنامه استراتژی غذایی باشد، ممکن است احساس کنیم از ریل خارج شده و پرت شده ایم. اگر شریک یا همسرمان اهداف ما را درک نکند یا نمی‌خواهد فعالانه در سفر سلامتی و تندرستی ما شرکت کند، می‌تواند یک نقطه تنش در یک رابطه باشد. کسانی که به دنبال تغییر سبک زندگی برای رسیدگی به سلامت خود هستند، زمانی موفق تر هستند که شرکایشان فعالانه از آنها در این فرآیند حمایت کنند (Gettens et al, 2018).

  • فقدان اراده در پایبندی به اهداف

وقتی انگیزه تمام می شود، نظم و انضباط را فرا می گیرد. برخی با قدرت از دروازه شروع می کنند زیرا تغییر هیجان انگیز است و برنامه های جدید می توانند فوق العاده انگیزه دهنده باشند. دیگران ترسیده اند، اما نظم و انضباط را نشان می دهند تا خود را در موقعیت های ناخوشایند هل دهند. منبع انگیزه می تواند بر روی رشته شما در طول دوره گذار بسیار تاثیرگذار باشد و می تواند پیش بینی کننده موفقیت یک تغییر خاص باشد. انگیزه بیرونی به چیزی در محیط شما متکی است تا واکنشی برای تغییر ایجاد کند و انگیزه درونی از محل خودآگاهی و مراقبت از خود ناشی می شود. وقتی بخواهیم خودمان درست انجام دهیم، تلاش معنادارتر و تاثیرگذارتر است. انگیزه درونی نیز موفق تر است.

  • رابطه ناکارآمد با غذا (الگو شده توسط والدین یا اعضای خانواده در دوران رشد)

درست مانند همه رفتارهای دیگر، اعمالی را که مناسب می دانیم مشاهده می کنیم و برای خود اتخاذ می کنیم. در کودکی، والدین، دوستان و اعضای خانواده ما منبع اصلی این رفتارها هستند و می توانند لحن را برای بقیه زندگی شما تنظیم کنند (اگر به آنها توجه نشود یا آگاهانه مورد سوال قرار نگیرند) (Hardcastle et al, 2015). برای خیلی ها غذا خوردن رفتار توسط مشاهده گر در عمل به کار گرفته می شود، که می تواند به شناسایی منشاء گرایش های خاص خوردن کمک کند.

مثلاً پدرم در خانه ای با همه برادران بزرگ شد. در زمان شام، هر کسی که می‌توانست غذای خود را اول بگیرد و آن را در سریع‌ترین زمان ممکن بخورد، معمولاً ثانیه‌ها دریافت می‌کرد (چون معمولاً بعد از اینکه فرد خوش‌شانس کمک دوم خود را دریافت می‌کند، غذایی باقی نمی‌ماند)، بنابراین او عادات غذایی شتابزده و دیوانه‌وار را الگوبرداری کرد. . علاوه بر این، مادرم (متاسفم مامان!) زمانی که یک روز واقعاً پر استرس داشت به خانه می آمد و شیرینی می خورد.

  • عدم تعادل هورمونی (دیابت، سندرم متابولیک، استرس، تأثیر چرخه قاعدگی و غیره)

برخی از شرایط هورمونی می توانند بر توانایی بدن در برقراری ارتباط با خود تأثیر بگذارند، به خصوص در مورد گرسنگی و سیری. اختلال عملکرد در مرکز پردازش اصلی (محور آدرنال هیپوتالاموس-هیپوفیز (HPA)) می تواند هورمون های گرسنگی و سیری لپتین و گرلین را مختل کند (چائو و همکاران، 2017). این می تواند منجر به پرخوری، افزایش تنقلات، احساس گناه در مورد غذا و تغییر مهارت های تصمیم گیری شود.

دیابت یک اختلال متابولیک است که در آن عملکرد پانکراس (ارگان مسئول آنزیم های گوارشی و تولید انسولین) به درستی کار نمی کند و توانایی های ارتباطی محدودی با بقیه بدن دارد. سندرم متابولیک، یک تشخیص فزاینده رایج در ایالات متحده، آغاز دیابت ناشی از عادات غذایی، استرس مسیرهای هورمونی را تغییر می دهد، یا عدم تعادل هورمونی که منجر به کاهش حساسیت به انسولین مانند PCOS و اندومتریوز می شود.

استرس به تنهایی می‌تواند بر حساسیت انسولین و مقاومت سلولی به انسولین در سراسر بدن تأثیر بگذارد، و حتی یک شب محرومیت از خواب می‌تواند سطوح پیش دیابتی مقاومت به انسولین را تقلید کند (به همین دلیل ممکن است روز بعد از یک شب خواب وحشتناک گرسنه‌تر باشید) (چائو و همکارانش). al، 2017). بنابراین، استراتژی های مدیریت استرس می تواند راه حلی چند عاملی برای تغییر سبک زندگی باشد.



منبع